ΓΛΥΚΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Türkçe English Deutsch Italiano Français Ελληνικά Kurdî Español ΓΛΥΚΆ ΔΗΛΗΤΉΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΆΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΟΥ «Μια δουλειά με σταθερό μισθό σε περιόδους σκλήρυνσης της αγοράς!» «Ένας επαρκής μισθός που έχει υπολογιστεί εκ των προτέρων στο ελάχιστο» «Είναι η αφοσίωσή μου σε αυτή τη δουλειά που με απελευθερώνει.» Τα παραπάνω λόγια είναι από το έργο Erwin Motor, που ανεβαίνει στη Βασιλεία της Ελβετίας στις 18 Μαΐου 2024 από το Theatre İmge της BEKSAV. Σε διάφορα στάδια της ζωής τους, οι εργαζόμενοι έρχονται συχνά αντιμέτωποι με αυτές και παρόμοιες λέξεις από αυτό. Είναι το αποτέλεσμα της κυρίαρχης ιδεολογίας της ακόρεστης καπιταλιστικής απληστίας για κέρδος. αντικατοπτρίζονται στους εργάτες. Στην πραγματικότητα, ακόμη και αν εργάζεται με την υψηλότερη παραγωγικότητα, ξοδεύει τη ζωή του για το αφεντικό. Ακόμα και αν καταναλώνει, η πιο σημαντική αρχή του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού είναι ότι «όλα επιτρέπονται για το μέγιστο κέρδος». Αυτό είναι το νόημα της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Πρώτα απ' όλα, στη θεατρική ομάδα παραχωρείται μια ταπεινή αίθουσα χωρίς σκηνικό φωτισμό. και ότι αυτό αναπόφευκτα υποβαθμίζει την ατμόσφαιρα του έργου. Ποιοτικό θέατρο Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για εκδηλώσεις. Οι συνάδελφοι καλλιτέχνες που εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση αξίζουν καλύτερες ευκαιρίες. Το κάνουν. Παρ' όλα αυτά, 50 άτομα μπόρεσαν να έρθουν, παρόλο που υπήρχαν χρονικές συγκρούσεις με άλλες εκδηλώσεις. γύρω από το θέατρο, οι άνθρωποι παρακολούθησαν ένα καλό έργο, το οποίο ήταν υφασμένο με μια όμορφη εργασία. Στην ευχάριστη συζήτηση μετά το έργο, το ενδιαφέρον του κοινού έδειξε ότι το θέατρο φέρνει νέους ανθρώπους για άλλη μια φορά έδειξε πόσο σημαντικό είναι στον αγώνα για τον πολιτισμό. Το έργο έχει επίδραση στους ανθρώπους Τα συναισθήματα και οι σκέψεις που εμπνεύστηκαν από το έργο εκφράστηκαν και μάλιστα υπήρξε άφθονο υλικό για την τουρκική διασκευή του έργου. Το έργο «Ο κόσμος» είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα που έχουν γίνει... Υπήρχε μια απλή διακόσμηση στη σκηνή: Στα αριστερά, μια ταινία εργασίας και στοιβαγμένα κουτιά, στο κέντρο, μια βιβλιοθήκη χωρίς βιβλία με φακέλους εργασίας, μικρά εξαρτήματα μηχανών, πλακέτες και μια καρέκλα. συμβόλιζε το γραφείο- στα δεξιά, το σπίτι, αποτελούμενο από ένα ράφι πλυντηρίου με κρεμασμένα παιδικά ρούχα και μια καρέκλα ένα μικρό περιβάλλον καταστηματάρχη που αποτελείται από τις ίδιες καρέκλες και κορυφές στο πάτωμα. Ήταν απλό αλλά λειτουργικό. Θα ήταν ακόμη πιο αποτελεσματικό με έναν σκηνικό φωτισμό. Τέσσερις χαρακτήρες: μια εργάτρια και ο έμπορος σύζυγός της, ένας διευθυντής και μια γυναίκα αφεντικό, δύο ηθοποιοί έπαιζαν με επιτυχία το ρόλο εναλλάξ. Σε μερικές σκηνές, τα μάτια των ηθοποιών ήταν αξιαγάπητα σημάδια σπλαχνικής αναζωογόνησης. Το έργο βασίζεται στα όσα συμβαίνουν σε μια εταιρεία που ονομάζεται Erwin Motor, όπου «όλα γίνονται για το μέγιστο κέρδος». την απάνθρωπη φύση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, που λειτουργούν με βάση την ιμπεριαλιστική αρχή, την οικογένεια, το περιβάλλον Οι προβληματισμοί για τις σχέσεις τους εκτίθενται με σαφήνεια και σκληρότητα. Μια εργάτρια που αντιμετωπίζει προβλήματα στο γάμο της δέχεται τα αστικά ψέματα και την ενθάρρυνση του διευθυντή του εργοστασίου. και τις διαστρεβλώσεις του. Αν είναι αφοσιωμένος και αποτελεσματικός εργάτης, θα ξεπεράσει τα προβλήματά του. Αν δεν είναι ο ίδιος ο εργάτης, νομίζει ότι θα έρθει. Λίγο πιο συνειδητοποιημένος από την εκμετάλλευση, με ένα μικρό μηχανουργείο. Η πατριαρχική συμπεριφορά του συζύγου της την διευκολύνει επίσης να πέσει στην παγίδα. Η τραγωδία ενσαρκώνεται από την εξαιρετική εργασία των ηθοποιών. Στο μονόπρακτο έργο διάρκειας 1 ώρας και 15 λεπτών, εργάτης-αφεντικό, μικροαστός-αστική τάξη αντιθέσεις, ο απάνθρωπος χαρακτήρας της καπιταλιστικής παραγωγής, το πρόσθετο βάρος της γυναικείας ιδιότητας στην οικογένεια και στην εργασία. Πολλά θέματα όπως προβλήματα, προκαταλήψεις, ανεπάρκειες κ.λπ. θίγονται με σύντομες, σκληρές πινελιές. Εκτός από τους διαλόγους, τους μονολόγους, τη φωναχτή σκέψη ή τα επαναλαμβανόμενα ρεφρέν του κυρίαρχου λόγου είναι αξιοσημείωτες. Η γυναίκα σε αναζήτηση μιας ανθρώπινης ζωής προσκολλάται στο έργο της με έναν σχεδόν διαισθητικό τρόπο, αλλά αυτό θα της φέρει μια μεγαλύτερη αποξένωση, μια ανάγκη να αμφισβητήσει τη ζωή από μια διαφορετική οπτική γωνία θα την ακούσει. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε με σαφήνεια για την ανάγκη αυτή. Διότι στο τέλος του έργου, η ιδεολογική της εργαζόμενης γυναίκας Από την παγίδα της αυταπάτης, βλέπουμε ότι έχουν φτάσει σε μια συνείδηση αντιπολίτευσης που περιορίζεται στην παραίτηση από τη δουλειά τους. Ωστόσο, η Δεν βλέπουμε κάποιο στοιχείο ή μια αρχή στις προηγούμενες σκηνές για το πώς συνέβη αυτό. Νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να μεταφερθεί στον σκηνοθέτη και τον σκηνοθέτη ως έλλειψη. Επίσης, κατά τη διάρκεια του έργου, μια μητέρα Τον είδαμε να βγαίνει βιαστικά έξω με τα δύο 10χρονα παιδιά του. Ο ίδιος ο Γάλλος συγγραφέας, ο πολιτισμός του Μια σκηνή που θεωρείται «φυσιολογική» στην υφή της μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις σε διαφορετικούς πολιτισμούς. Μια παρόμοια κατάσταση ισχύει επίσης για την άφθονη χρήση σεξιστικών βρισιές. Από την ομιλία και τη στάση του σώματος των ηθοποιών Κατά τη γνώμη μας, η προφανής «παρενόχληση» θα μπορούσε να είχε παρουσιαστεί διαφορετικά και οι χειρονομίες θα μπορούσαν να είχαν περιοριστεί. Ίσως μπορεί να προβληθεί η υπεράσπιση της «πρόκλησης του κοινού» για την άφθονη χρήση σεξιστικών βρισιών, αλλά η παρενόχληση Κατά τη γνώμη μου, αυτή η προσπάθεια πρόκλησης για τη σκηνή μπορεί επίσης να βλάψει τη σχέση που δημιουργεί το έργο με το κοινό. (Στην πραγματικότητα, η προειδοποίηση 16 ετών και άνω στην αφίσα του έργου αγνοήθηκε από το κοινό. κατάσταση). Σε γενικές γραμμές, παρακολουθήσαμε ένα αποτελεσματικό έργο με καλλιτεχνική στάση «κριτικού ρεαλισμού». Capitalist Η αποκάλυψη της επίθεσης του συστήματος στις ανθρώπινες αξίες ήταν ο βασικός κορμός του έργου, και αυτό ήταν πολύ πολύτιμο, ήταν εμπνευσμένο. Από την άλλη πλευρά, ορισμένες ερμηνείες του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», του «γυναικείου «συνυφασμένες με εικόνες του αγώνα για την ελευθερία», «θύμα της απληστίας του συζύγου της» κ.λπ. Πρέπει να πω ότι το βρίσκω υπερβολικό. Σε όλη τη διάρκεια του έργου δεν γίνεται καμία αναφορά στον απελευθερωτικό αγώνα των γυναικών. η εικόνα δεν είναι συνδικαλιστική ή συλλογική στάση απέναντι στον αγώνα της εργατικής τάξης, αλλά γύρω από άτομα βλέπουμε γεγονότα που εξελίσσονται. Το να έχεις επίγνωση της ταξικής πραγματικότητας δεν αρκεί για να είσαι σοσιαλιστής. Ενώ το έργο ασκεί κριτική στο σύστημα και την πατριαρχία μέσω τεσσάρων συμβολικών χαρακτήρων η έλλειψη μιας συλλογικής αχτίδας ελπίδας, ενός στοιχείου ή μιας εικόνας που θα μπορούσε να προσφέρει μια λύση. σας κάνει να αισθάνεστε. Το έργο γράφτηκε από τη Γαλλίδα συγγραφέα Magali Mougel το 2012, ο Reyhan Özdilek μεταφράστηκε στα τουρκικά και εκδόθηκε από τον Cenk Dost Verdi (Habitus Kitap 2023). Από τον Cenk Dost Verdi Διασκευασμένο για το Theatre Imge, το έργο παρουσιάστηκε προηγουμένως στη Γαλλία, τη Γερμανία και στη συνέχεια στην Ελβετία. συναντήθηκε με το κοινό στις πόλεις. Μετά την τελευταία εμφάνιση στη Σουηδία, το συγκρότημα εμφανίστηκε στην Τουρκία. θα συνεχίσει να δίνει παραστάσεις. İGİF, AVEG-KON και Prisoners' Voice Ευχόμαστε στην Πλατφόρμα να συνεχίσει τέτοιες καλές προσπάθειες. Ahmet Uçar και Ayşe Nur Demir για την επιτυχημένη, ειλικρινή υποκριτική και τεχνική υποστήριξή τους Στον Ahmet Bozada και σε όλους όσους συνέβαλαν, στη συνείδηση και στις καρδιές των ανθρώπων με την τέχνη του θεάτρου για την ικανότητά τους να μας αγγίζουν. Ζήτω ο νέος ανθρώπινος, επαναστατικός πολιτιστικός αγώνας... Süleyman Kuş 24 Μαΐου 2024, Βέρνη
