İNSAN YÜZLÜ MENEKŞE
İNSAN YÜZLÜ MENEKŞE
Lisenin önünde insan yüzlü menekşe
kıpırdar kızıl—yeşil,
yel yaprağı sevdikçe...
Meydana oturmuş yüz insanlı menekşe
kayıpların duvarına çarpar kendini
rüzgar üstü üç deniz dalgalanıyor
vuruyor sessizliğe dalgalarını
resim resim gülümsüyor kaybedilenler
menevişlenen cumartesi’ye...
Düşmanlıkla çevirmişler yüzleri
istemezler duymasını, görmesini
ticaret hakkı derler kurtlu, gamalı
ürkütmeyin derler piyasaları
tevekkül boyuneğiş, Nato şapkası
daha önemli derler evlatlarından
Menekşenin rengiyse canım Anadolu
yozlukta “susma” seslenişi
Lisenin önünde insan yüzlü menekşe
Sabırla direniyor, kök toprağa değdikçe...
Sarmış da saksıyı minik kucağa
Ulaş çocuk, yapraklarına dokunuyor
Emeğin elleriyle:
---- Sevgi Abla, menekşenin yüzü
Nasıl da benziyor, insana?
---- Hele gülüm,
İnsan suretli faşistlerden
Çok daha fazla...
Süleyman Kuş
( Şiir 1995, Şarkı sözü 2013)