ΣΕΙΣΜΟΣ και ΠΟΛΙΤΕΙΑ (Αρχείο Ειδήσεων) Ο Ohannes Kılıçdağı έγραψε
Türkçe English Deutsch Italiano Français Ελληνικά Kurdî Español Ενώ δεν είχαμε ακόμη ανακάμψει πλήρως από τις ζημιές που προκάλεσε η πανδημία του Κόβιντ, αντιμετωπίσαμε μια τεράστια καταστροφή από σεισμό, τόσο από την άποψη της καταστροφής που προκάλεσε όσο και από την άποψη της γεωγραφικής του εξάπλωσης. Μπροστά σε αυτή την καταστροφή, ο οργανισμός που ονομάζεται κράτος, εκλεγμένοι και διορισμένοι, απέτυχε δραματικά και καταστροφικά για το κοινό. Η αποτυχία αυτή μπορεί να αναλυθεί σε δύο κατηγορίες: πριν και μετά τον σεισμό. Ας ξεκινήσουμε με το μετά. Η καταστροφή είναι τεράστια και εκτεταμένη. Η ανεπάρκεια των ετοιμοπόλεμων δυνάμεων του κράτους απέναντι σε αυτό μπορεί να γίνει κατανοητή σε κάποιο βαθμό. Εκείνη τη στιγμή, μπορείς να αφήσεις στην άκρη την αλαζονεία σου, να αποδεχτείς ότι είσαι ανεπαρκής, να ανοίξεις το δρόμο σε όλους και σε κάθε τμήμα που μπορεί να βοηθήσει και να διευκολύνεις το έργο τους, εσωτερικά και εξωτερικά. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι πολιτικοί άνδρες ούτε έκαναν αυτό που έπρεπε να γίνει μετά τον σεισμό, ούτε επέτρεψαν να γίνει. Για παράδειγμα, εμπόδισαν τις δραστηριότητες βοήθειας των δήμων που δεν ήταν δικοί τους. Συν τοις άλλοις, ακολούθησαν ένα ψέμα λέγοντας: "Δεν αφήσαμε κανέναν από τους πολίτες μας στη ζώνη καταστροφής πεινασμένο ή ελλειμματικό", κοροϊδεύοντας τα βάσανα των ανθρώπων. Δεν θέλουν να βγει μπροστά κανείς άλλος εκτός από τους ίδιους και είναι ανίκανοι να το κάνουν οι ίδιοι. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητο από το καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί στην Τουρκία και την αντίληψή του για τη διακυβέρνηση. Το κράτος στην Τουρκία ήταν πάντα αυταρχικό, αλλά το καθεστώς Ερντογάν το έχει μετατρέψει σε ολοκληρωτισμό, πράγμα που σημαίνει ότι το κράτος, το οποίο είναι ένα κράτος ενσωματωμένο σε ένα μόνο κόμμα, δεν έχει αφήσει κανένα τομέα που να μην καλύπτει, και δεν μπορούν να ανεχθούν κανέναν άλλον εκτός από τους ίδιους και τους γραφειοκράτες που έχουν γίνει μέλη του κόμματος να είναι ορατοί στη δημόσια σφαίρα, ειδικά για να εισπράττουν πιστώσεις. Αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο και στο φιάσκο μετά τον σεισμό. Όσον αφορά τους λόγους της αποτυχίας πριν από το σεισμό, φυσικά, πολλά πράγματα μπορούν να ειπωθούν κάτω από πολλούς τίτλους. Το γεγονός ότι οι άδειες χωροθέτησης δεν χορηγήθηκαν σωστά, τα λόγια των σεισμολόγων δεν εισακούστηκαν, οι περιοχές συγκέντρωσης σεισμών ανοίχτηκαν για ανάπτυξη... Ωστόσο, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε έναν γενικότερο παράγοντα που σχετίζεται όχι μόνο με το ίδιο το κράτος, αλλά και με την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη στην κοινωνία, η οποία σχετίζεται με την αντίληψή μας για ένα "μεγάλο και ισχυρό κράτος" και όχι με τεχνικά και ειδικά θέματα που σχετίζονται με τους σεισμούς. Αν δεν θέλουμε να θαφτούμε κάτω από καταστροφές όπως οι σεισμοί, πρέπει να αλλάξουμε τον ορισμό και την αντίληψή μας για το "μεγάλο κράτος". Στην Τουρκία, μεγάλο και ισχυρό κράτος θεωρείται αυτό που έχει πολλά κανόνια και τουφέκια, που μπορεί να εισβάλει σε άλλες χώρες και που μπορεί να στήσει την αστυνομία του σε όποιον ανοίξει το στόμα του. Ωστόσο, ένα μεγάλο κράτος είναι ένα κράτος που είναι σε θέση να συντηρεί τους πολίτες του και να τους παρέχει ένα ευρύ φάσμα ευκαιριών ευημερίας όσο ζουν, και που είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστροφές όταν τις αντιμετωπίζει, και η καταπολέμηση της καταστροφής αρχίζει πριν συμβεί, και αυτό το κομμάτι είναι ακόμη πιο σημαντικό. Το να το κάνετε αυτό με επιτυχία εξαρτάται από το τι και πόσους πόρους διαθέτετε για το τι σε "κανονικούς καιρούς", δηλαδή ελλείψει καταστροφής, στην οργάνωση της ρουτίνας σας, και αυτό είναι μια πολιτική επιλογή. Μην ξεχνάτε ότι κάθε δεκάρα που δαπανάται για πυροβολικό, όπλα, κατοχή και πολιτικές ασφαλείας κόβεται από την εκπαίδευση, την υγεία ή την ετοιμότητα για σεισμούς. "Κύριε, το να κάνετε το ένα αποτελεί εμπόδιο για να κάνετε το άλλο;" Αν οι πόροι είναι σπάνιοι, που είναι, ναι. Όταν λέω πόροι, μην σκέφτεστε μόνο τα χρήματα, αλλά και η εργασία, το εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, ο χρόνος/εργασία, η εκπαίδευση κ.λπ. περιλαμβάνονται σε αυτούς τους πόρους. Το πού και σε ποιους τομείς θα κατευθύνετε όλους αυτούς τους πόρους καθορίζει αν θα γίνετε ένα μεγάλο κράτος ή όχι. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα καθορίζει αν θα γίνετε μια χώρα που θα καυχιέται για τα τανκς και το οπλοστάσιό της ή μια χώρα που θα καυχιέται για την κατασκευή κτιρίων που δεν καταρρέουν σε σεισμούς και δεν θα κάνει τον λαό της θύμα καταστροφών. Υπάρχει κάποια χώρα στον κόσμο που να κάνει και τα δύο αυτά ταυτόχρονα; Υπάρχουν μερικές σε αναλογία, αλλά οι πόροι τους είναι πολύ μεγαλύτεροι από αυτούς της Τουρκίας. Αν δεν μπορείς να τα κάνεις και τα δύο, το ποιο από τα δύο προτιμάς καθορίζει τη μοίρα σου. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά οπουδήποτε στον κόσμο, οι πόροι που ξοδεύονται σε οπλικές τεχνολογίες, στρατούς κ.λπ. αποτελούν προδοσία της ανθρωπότητας. Ξέρω ότι για πολλούς ανθρώπους αυτή είναι μια αφελής δήλωση σε σημείο βλακείας. Αλλά το πρώτο βήμα για την οικοδόμηση ενός καλύτερου, πιο ευτυχισμένου, πιο ευημερούντος κόσμου για τους ανθρώπους είναι να σταματήσουμε να βλέπουμε αυτή τη δήλωση ως αφελή.
